La temperatura en Varsovia

El Tiempo Warszawa-Okecie

viernes, 15 de febrero de 2008

Mi familia

Hola;

Llevo ya más de una semana estando en casa de mis padres... quién me lo iba a decir que me pasarían los días tan rápido y que me sentiría tan a gusto. Es verdad que me voy el lunes y que por lo tanto todos sabíamos desde el principio que serían los últimos días antes de despedirnos.

También quiero decir que como hijo he aprendido a estar en mi lugar, a no querer hacer de padre de mis padres, a saber recibir lo que ellos me quieren dar (me era difícil antes... lo vivía con orgullo, diciéndome que yo quería ser autónomo, sin entender que una cosa no quita la otra pues lo puedo ser pero permitiendo ese intercambio, ese dar y recibir de toda relación).

Ayer por la noche fue muy bonito las palabras que dijo mi madre. Estábamos cenando los tres, estábamos terminando de comer el pescado que mi madre había preparado, mi padre ya se estaba comiendo el postre (fresas) cuando mi madre dice ilusionada y con naturalidad:

-qué bien que hayamos podido pasar una semana juntos...

Casi se me caen las lágrimas, me emocioné por dentro y me sentí muy querido. En mi padre observé un rápido gesto de emoción, suficiente ya para darme cuenta que él lo estaba viviendo con cariño.

(sigue mi madre) -quién te hubiera dicho hace un mes que pasaríamos los últimos días juntos...

Mi madre me lo dijo también sorprendida, como encantada por lo que había ocurrido sin haberlo planificado (cosa rara en ella jeje...).

Aún queda el fin de semana. Mañana vamos mis padres, mi abuela y yo a comer a un restaurante cerca de Arbucias para celebrar el cumple de mi padre y nuestra última comida juntos. ¡Qué bien!

CARPE DIEM ;-)

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Hombre! Qui t'anava a dir a tu que estaries tant bé... doncs, qualsevol. Estan a casa amb els papis, a cuerpo de rey, oyesss.

PD: En aquest blog es pot escriure en catala o es preferible fer-lo en castella perque s'assabenti tothom? Es que m'extranya que els teus pares et parlessin en castella. A mi em dona igual. La llengua que tu em diguis que prefereixes.

Anónimo dijo...

Estan=Estant...

Madame Blavatsky dijo...

jajajja, esto pasa como a mi amiga inglesa que cuando nos cuenta lo que le dicen sus padres en un acento canario-andaluz, desde luego no te imaginas a una familia inglesita con una taza de té en la mano, con el meñique levantado.


Pero Ricardo, no me seas Quinterino, no es neceario que los personajes hablen tal y como hablan (sí, aunque parezca paradójico)... bueno, no teno tiempo ahora para desarrollar esas teorías...

un bso

Marc dijo...

Pos aquí podeu parlar com vulgueu... en principi tothom entén el castellà, potser no tothom el català... com vulgueu.

Anónimo dijo...

m'he emocianat llegint el que ha dit en marc
carme (mare)